Nieuws

Verslag een veteraan vertelt: Lkol Ton van Mastrigt

Vrijdag 22 februari 2019 hadden wij de 40e editie van “Een Veteraan Vertelt”. Voor deze jubileum editie was Luitenant-kolonel b.d. Ton van Mastrigt te gast. Hij werd in 1986 voor de duur van 2 jaar aaneengesloten uitgezonden als VN-waarnemer bij de United Nations Truce Supervision Organisation in Palestine (UNTSO). Hij was toen midden twintig. Deze oudste VN-missie werd in 1948 opgericht. Doel was om toe te zien op de naleving van de bestandsakkoorden tussen Israël en haar buurlanden. Nederland neemt sinds 1956 deel aan deze missie, tot op de dag van vandaag. Tegenwoordig vormt de missie de “ogen en oren” van de VN-Veiligheidsraad om een onafhankelijk beeld te geven van de toestand in de Levant. De VN-waarnemers bij UNTSO zijn ongewapend. Als je ongewapend op pad gaat vorm je eigenlijk geen bedreiging voor de partijen, bovendien is een lichte bewapening ook geen echt middel om je te verdedigen tegen de veel zwaarder bewapende strijdende partijen. Dat voelde toch een beetje ongemakkelijk volgens Ton; je was je zeer zeker bewust van de gevaren om je heen.

In zijn verhaal nam Ton ons mee naar de observatieposten op de Golan hoogvlakte waar hij deel nam aan inspecties van troepen aan beide zijden van de bestandslijn. Nadien diende hij 9 maanden in Zuid Libanon. Aanvankelijk als bemanning van observatieposten en later als lid van een mobiel patrouille team. Ze voerden patrouilles uit rondom de confrontatielijn tussen de Israëlische “Veiligheidszone” en Libanese milities. Het gebied waarin geopereerd werd, was niet zonder risico; er loerden overal gevaren. Als je op pad ging dan werden er altijd vaste routes genomen volgens de veiligheidsbepalingen. Je moest voortdurend melden waar je je bevond of waar je naar toeging. De ene man achter het stuur, de ander bediende de radio. Je moest steeds bedacht zijn op bermbommen, highjacking, overvallen, berovingen en ander onheil. Er waren vaak beschietingen tussen Hezbollah en de Israëliërs. Beide partijen probeerden hiermee een positieverbetering te creëren. Het was soms best gevaarlijk en er zijn ook de nodige VN’ers  gesneuveld tijdens hun missie.  Ten slotte werkte hij elf maanden in het UNTSO Hoofdkwartier in Jeruzalem. Gekscherend werd de afkorting UNTSO daar “United Nations Sight Seeing Organisation” genoemd. Van daaruit werden ook patrouilles uitgevoerd in de Gaza strook en reizen naar Beiroet. 

Na de missie terug in Nederland werd hij tewerkgesteld op het Hoofdkwartier van de luchtmacht in Leeuwarden. Het leven ging gewoon weer door; er was echter geen aandacht of luisterend oor voor de mensen die terugkeerden. Na een half jaartje acclimatiseren en eenmaal weer gesetteld kwamen de herinneringen weer boven. Je weet het dan geen plaats te geven en kom je uiteindelijk in de molen voor behandelingen terecht. 5 Jaar knokken, vechten tegen de herinneringen aan Libanon kost enorm veel energie. Eigenlijk, stelt Ton, kan hij nu pas echt praten over de herinneringen uit deze heftige tijd in zijn leven.

Na afloop van zijn verhaal ontspon zich een levendige discussie tussen het aanwezige publiek over het hoe en waarom in het Midden Oosten en hoe verder in de toekomst. Toen bleek dat Ton uitstekend op de hoogte is van de situaties in dit gebied van de wereld. Conclusie was uiteindelijk dat het nog talloze jaren gaat duren voordat er sprake kan zijn van vrede in dit gebied van de wereld.

Het was een zeer interessante lezing met een actief deelnemend publiek.

De foto's zijn van dhr. Thei Willen 
https://www.dropbox.com/s/r4z2vyw5z9vsqf3/wetransfer-2d80fa.zip?dl=0